Już pod koniec wojny Szkoła Podstawowa nr 2 wróciła do swojego budynku. W 1945 roku widniała pod nazwą Szkoła Ćwiczeń 

przy Państwowym Liceum Pedagogicznym im. Małgorzaty Fornalskiej. 

 

W roku szkolnym 1946/47 kierownikiem szkoły został pan Józef Lewandowski (funkcję tę pełnił do 1970 roku). W tym czasie 

do szkoły uczęszczało 396 uczniów, nauczanych przez 12 nauczycieli, razem z księdzem.

 

W latach 1948 – 1950 szkoła przystąpiła do walki 

z analfabetyzmem. Zajęcia odbywały się co drugi dzień, po południu.

Na początku lat pięćdziesiątych, dzień pracy w szkole rozpoczynano apelem porannym, na którym śpiewano pieśń masową mobilizującą do pracy, następnie uczniowie klas VI i VII prezentowali bieżące wydarzenia tzw. „prasówki” Dzień pracy kończono hymnem młodzieży. W roku szkolnym 1957/58 apele odbywały się już tylko raz w tygodniu, jako podsumowanie tygodnia pracy.

 

Z początkiem roku szkolnego 1966/67, po rozwiązaniu Liceum Pedagogicznego, szkoła przestała być szkołą ćwiczeń i przyjęła nazwę Szkoła Podstawowa nr 2.

 

14 października 1971 roku odbyła się uroczystość odbioru sali gimnastycznej. Kierownikiem szkoły, a od 1972 roku dyrektorem, 

był pan Lucjan Niedbałko.

 

Z pracy zbiorowej „Nasze Liceum Pedagogiczne” możemy wiele dowiedzieć się o Szkole Ćwiczeń:

 

(…)W piwnicy znajdowały się mieszkania woźnego szkoły Jana Kostrzewy, sala gimnastyczna, sala do gry na skrzypcach, sala do prac ręcznych, pomieszczenia zastępcze do spania i inne. Budynek szkolny wyposażony był w ogrzewanie piecowe, brak było kanalizacji i wody bieżącej. Na zewnątrz budynku szkolnego około 50 m od szkoły znajdowały się ubikacje. W ubikacjach nie było wody. Stanowiska zionęły chlorem. Zamiast sedesu były miejsca na nogi (w kucki podobnież zdrowo, naturalny ucisk na brzuch) Papier (gazety) wisiał na gwoździach wbitych w deski. Kabiny dla dziewczyn były od frontu, a dla chłopców od strony lasu (…)

 

Na parterze budynku mieściła się siedmioklasowa Szkoła Ćwiczeń, której kierownikiem był Józef Lewandowski. Piętro budynku zajmowało liceum pedagogiczne. Szkoła Ćwiczeń była zapleczem praktyk pedagogicznych.

 

Ważne miejsce w procesie kształcenia nauczycieli w ogóle, zajmowała możliwość praktyki i bezpośredniej pracy z dziećmi. 

Tę funkcję spełniała Szkoła Podstawowa nr 2, popularnie nazywana przez nas „ćwiczeniówką”. Na parterze budynku mieściła się siedmioklasowa szkoła ćwiczeń, której kierownikiem był Józef Lewandowski. Piętro budynku zajmowało liceum pedagogiczne. Związek liceum ze szkołą ćwiczeń był bardzo bliski. Znajdowały się one w tym samym budynku ale na innych piętrach. Organizowane były także dyżury uczniów liceum pedagogicznego na korytarzach ćwiczeniówki w czasie przerw i podczas zabaw na dziedzińcu. Nie bez znaczenia był fakt, że znaczna część każdej klasy z „ćwiczeniówki” zdawała egzamin wstępny, a potem maturalny w naszym liceum. Wybór zawodu wielu mogielniczan był jakby narzucony przez łatwość dostępu do liceum pedagogicznego.

 

(…) Przerwy w „ćwiczeniówce” uatrakcyjniały nam „panienki z liceum”. Bawiły się z nami, śpiewały i uczyły nas nowych piosenek. Licealistki przychodziły do wybranej uczennicy w czasie przerw i rozmawiały. Czasami te „przydziały” trwały przez kilka miesięcy. Jak się potem okazało były to zaplanowane obserwacje psychologiczne dziecka 

w wieku 7-10 lat. (…)