Józef Piłsudski urodził
się 5 grudnia 1867 roku w Zułowie na Wileńszczyźnie. Pochodził ze starego rodu
litewskiej szlachty. Był czwartym z kolei dzieckiem Marii z Billewiczów i
Józefa Wincentego, uczestnika Powstania Styczniowego.
W 1877
roku rozpoczął naukę w I Gimnazjum Rządowym w Wilnie, ukończył je w 1885 roku –
maturą. Następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie w Charkowie, na kierunku
medycyna. W 1887 roku został skazany na 5 lat zesłania do Wschodniej Syberii.
Do Wilna powrócił 1 lipca 1892 roku.
Po
powrocie z zesłania zaczął włączać się w życie polityczne. W 1893 roku powstała
w Warszawie Polska Partia Socjalistyczna, z którą związał się po powrocie do
kraju. Szybko zajął w niej miejsce kierownicze. Był też redaktorem naczelnym
pisma „Robotnik”. Ponownie został aresztowany przez władze rosyjskie i osadzony
w Cytadeli Warszawskiej.
W 1904
roku wyjechał do Japonii, by wziąć udział w wojnie japońsko – rosyjskiej,
tworząc polski legion działający u boku armii japońskiej. Z inicjatywy
Piłsudskiego powstała PPS – Frakcja Rewolucyjna. Od 1912 roku zajmował
stanowisko Głównego Naczelnika Związków Strzeleckich, przewodniczył tej
legalnie działającej organizacji w zaborze austriackim. Było to dobre
rozwiązanie w związku z wybuchem I wojny światowej, ponieważ przygotowało
oddziały polskie do wkroczenia w granice Królestwa Polskiego. Powołał też
Polską Organizację Wojskową.
14
listopada 1918 roku otrzymał tymczasowe zwierzchnictwo nad krajem, a 22
listopada został Tymczasowym Naczelnikiem Państwa. W 1919 roku doszło do wojny
z bolszewikami, a zakończyła się sukcesem w 1921 roku. Dzięki pokojowi
zawartemu w Rydze przyznano Polsce, Wschodnią Galicję. W uznaniu, za zasługę
otrzymał buławę Pierwszego Marszałka Polski. W 1923 roku po utworzeniu rządu i
demokratyzacji życia publicznego, Piłsudski odsunął się w cień życia
publicznego. Nie dostrzegał szansy we współpracy z rządem Wincentego Witosa.
Spokojnie spędzał życie w Sulejówku.
W świetle
złej sytuacji w kraju Piłsudski cieszył się dużym poparciem. Odrzucił możliwość
ponownego powrotu do życia w polityce. Jednak 12 maja 1926 roku zorganizował
przewrót wojskowy i wraz ze swoim oddziałem, wkroczył do Warszawy. Walki trwały
trzy dni i zakończyły się sukcesem. Zmusił tym samym obecny rząd do ustąpienia.
Został wtedy Ministrem Spraw Wojskowych, przewodniczącym Rady Wojennej i
generalnym inspektorem Sił Zbrojnych. W latach 1926 – 1928 i 1930 sprawował
dwukrotnie urząd premiera. Przez lata polityka Piłsudskiego polegała na
układaniu poprawnych stosunków z Berlinem i Moskwą. W tym celu doprowadził do
podpisania paktów o nieagresji.
Zmarł 12
maja 1935 roku, jego ciało złożono w krypcie św. Leonarda na Wawelu.